Sy menangis. Sy x biasa nangis dpn orng but this time i just can’t bear it anymore. And she was standing in front of me, doing nothing, just looking at me crying. Muka dia sgt neutral. Xd reaksi sedih or gembira. Sy xtau apa yg dia pkkan. Tapi, muka dia menunjukkan dia xkan menyesal dgn keputusan yg dia buat.
Sy peluk dia. Sy tau itu peluk terakhir sy kpd dia. N dia just berdiri x buat pape. Sy just tinggalkan dia dan beredar dri situ. Langsung x pandang blkng or pandang muka dia walaupun saya tau itu kali terakhir sy jumpa dia.
Saya tak tau kalau sy menyesal dgn sume benda yg prnh berlaku. And saya keliru kalau saya yg bersalah and penyebab kpd sume perkara. Mgkn sy terlalu ego untuk mengaku sy percykan dia. Tak pun terlalu ego untuk mengaku selama ni sy rindu kt dia. Sy membiarkan jurang yg sgt bsr antara kami sampai dia dh x perlukan sy. Dia dh ada orng lain.
Nset b’bunyi, maxis hntr mms ‘Monday blues’. Tgk jam, masih terlalu awal. Termenung ats katil, mcm orng kene rasuk. Otak rsa serabut, hati smkn risau. Kdng2 mimpi sy jdi kenyataan. Sy risau n takut kalau mimpi sy kali ni btl2 b’laku. Ntah knp air mata mengalir. Otak kta ‘MIMPI JE KOT! X yahla buat scene’ hati tny, ‘mcm mna klu btl2 b’laku?’ time otak n hati saling argue, dgr azan subuh. Trs g solat. Ntah brape lama sy termenung ats sejadah. Class pukul 2, mesti jdi gila klu pkkan benda ni je...
At last, dlm pukul 1, sy decide anta mms kt dia. Sy tau dia xkan reply sy. Sy tau sy xkan dpt pape respon. Ntah knp, demi kepuasan hati kot.
No comments:
Post a Comment